Nijmeegse 4-daagse

Het fascineert me iedere keer weer zoveel verschillende mensen…

Al die verschillende gezichten en manieren van lopen. Ik kan er niks aan doen, kijk toch met een beroepsmatig oog. Die rolt de voet mooi af, die beweegt de armen niet, die maakt kleine passen, och die heeft vast een blaar! Voeten naar buiten, voeten naar binnen gekeerd, voorover gebogen, één arm zwaait mee, de andere hangt langs het lichaam…

En dan valt mijn oog op een jonge man die als het ware door de menigte ‘glijdt’. Een prachtige ontspannen manier van lopen, mooie passen, rechtop, snel, ontspannen schouders, kijkt vriendelijk om zich heen en is weer in de menigte verdwenen. 

Een diversiteit van individuele wandelaars, soms verkleedt in allerlei kleurige kostuums of versierd met ballonnen, vlaggetjes, slingers…

Dan de groepen, in de maat, uit de maat, kletsend, marsen zingen.

Eén van de groep heeft het zwaar, bepakking wordt door collega op de buik erbij gedragen, loopt middenin de groep en iedereen houdt een oogje in het zeil. Gedragen door de groep, ook die komt er wel! 

Wandelgroepen, verenigingen van ‘iets’ die samen lopen, vriendengroepen, groepen van de politie en de militaire groepen.

Allerlei verschillende vlaggen, verschillende kleuren baretten en uniformen. Voor mij is het kijken naar de 4-daagse wandelaars iets wat hoort bij mijn leven. Al van jongs af aan hoor ik bij de groep toeschouwers die zich op deze manier verbonden voelt met de 4-daagse.

Het is een gevoel van heel veel verschillende mensen die van hetzelfde houden. En dat geeft richting een doel, een gevoel. Er is sprake van een samenhorigheidsgevoel. En dat kunnen we in een tijd van verdeeldheid en tegenstrijdigheid wel gebruiken.

Zij lopen, wij aan de kant moedigen aan!

En dát zouden we vaker mogen doen!