Welkom op de website van Yvonne van Tuijn-Lukken.
‘Je moet er maar mee leren leven’ als iemand dat nog 1 keer tegen je zegt ga je niet gillen, maar doe je de ander iets aan. Het is zo’n loze uitdrukking waar je niets mee kan. Want hoe doe je dat dan? Maar je wilt er ook niets mee, er is nog een heel leven te leven maar ook daarvoor geldt ‘hoe dan’ als je chronisch ziek bent. En dus chronisch pijn hebt en idem moe bent.
Herken je dit:
– Er is niets aan te doen, we weten niet wat het is en inderdaad die al eerder genoemde ‘leer er maar mee leven’, je hebt het allemaal gehoord. Medicatie is de enige oplossing op dit moment maar die maakt je suf en moe. Te moe.
– De kleinste taakjes zijn eigenlijk te zwaar….pijnlijke gewrichten, hoofdpijn, spierpijn, de ene keer heb je er meer last van dan de andere keer, dat maakt het zo onvoorspelbaar.
– Je voelt je eenzaam want door je continue pijn en vermoeidheid zijn er heel veel sociale dingen waar je niet aan deel kunt nemen of het kost je dagen om weer te herstellen.
– Je bent soms intens verdrietig over je eigen gedrag. De pijn en vermoeidheid maken een ander mens van je, je bent snel geïrriteerd en valt vaker uit dan je lief is tegen je geliefden en gezin
– Je voelt je schuldig. Omdat je niet de moeder en partner kunt zijn die je wilt zijn, maar ook omdat je – Je op veel terreinen tekort voelt schieten. En daar kun je slecht mee om gaan.
– Je zou liever nog even in bed blijven liggen, nog even zodat je het masker van je-beter-voordoen-dan-het-echt-gaat weer opzet, het echt niet meer lukt om de pijn en vermoeidheid te verbergen. Hoe graag je dat ook wilt, een ander lastig vallen met jouw pijn en vermoeidheid, daar krijg je alleen goed bedoelde adviezen van die niet werken.
Als je zo doorgaat raak je steeds meer op je zelf aangewezen, want chagrijnig van de pijn ben je niet het leukste gezelschap. Sowieso is het niet leuk om die onbegrepen blikken op te vangen en frustreert het jou steeds meer dat mensen je niet begrijpen. En al zou je willen, als je lijf niet meer wil is het best lastig om nog in beweging te komen.
Dit is niet hoe je wilt dat je kinderen je herinneren, een moeder moe en chagrijnig op de bank. Wat gaat de toekomst je brengen? Blijft het zo of kan het nog erger?
Neem dan nu contact op, mail of bel me. Tot gauw! Yvonne
Schrijf je in voor de nieuwsbrief